Rondje Sri Lanka
Door: Joyce & Leonie
Blijf op de hoogte en volg Joyce & Leonie
02 December 2018 | Sri Lanka, Digana
Zo ook in de week van 19 November, twee feestdagen en dan kun je de klok er op gelijk zetten dat er geen kind naar het revalidatiecentrum komt. En dus besloot men ons maar de hele week vrij te geven. Aan de ene kant een klein cadeautje, want Leonie's ouders en broers waren die week overgevlogen vanuit Nederland. Aan de andere kant enorm improviseren want het betekende opeens een week uit ons vooraf geplande scholingsprogramma. Maar inmiddels hebben we na 2,5 maand Sri Lanka wel geleerd dat er voor alles een oplossing is. Meestal niet vandaag en ook niet morgen maar uiteindelijk...…
En dus vertrokken we samen met Nicole en Leonie's familie op vrijdag 16 november vanuit Kandy met de trein naar Nuwara Eliya. Een treinreis in Sri Lanka is een levenservaring, het lijkt een beetje op veevervoer en als je niet meer in de trein past dan hang je gewoon aan de buitenkant. Gelukkig hadden we voor deze treinreis gereserveerde plaatsen, konden we uit de ramen hangen en uiteraard ook even buiten die trein hangen. Onderweg veranderde het landschap van het druk bebouwde Kandy in prachtige bergen, allemaal bebouwd met enorme theeplantages. Daar waar de vrouwen met manden op de rug 18 KG thee per dag moeten plukken. We bezoeken dan ook één van de theefabrieken waar we het gehele proces zien van plukken tot aan het verkrijgen van de echte thee. Hier drinken ze het liefst zwarte maar dan ook echt zeer zwarte thee. Met zoveel suiker dat je glazuur er spontaan van afbreekt en als klap op de vuurpijl dan ook nog eens met heel veel melk. Niet te drinken dus. Het proces van thee drogen is erg onderhevig aan temperatuur, vandaar dat de meeste theeplantages dan ook in de bergen staan omdat thee fabriceren moet gebeuren bij lage temperaturen. En niet alleen de thee had het die nachten koud. Ook die drie Nederlandse dames die al ruim twee maanden in warm Sri Lanka woonden. In Nuwara Eliya daalt de temperatuur in de nacht naar 15 graden. Die nacht sliepen we onder drie dikke wollen dekens. Laten we het nog maar niet hebben over onze thuiskomt in Nederland.
Vanuit Nuwara Eliya reizen we met de trein verder naar Ella. Ongelooflijk hoe vriendelijk de Sri Lankanen de afgelopen maanden naar ons zijn geweest. Altijd behulpzaam en oprecht geïnteresseerd in wat die witte vrouwen nou precies komen doen. Als we vertellen dat we als vrijwilligers in een revalidatiecentrum werken, ontstaat er bijna altijd een stortvloed aan respect en dankbaarheid.
Ella blijkt een hipster dorpje midden in de bergen. Relaxed, zitzakken, Bob Marley, backpackers en goed eten. Een prachtig guesthouse dat met ons terras uitkijkt op een enorm dal en Ella Rock.
De volgende dag staan we vroeg op en beklimmen we Little Adam's peak. Lekker zweten maar eenmaal boven hebben we een nog mooier uitzicht op het dal en Ella Rock. We dalen weer af en lopen in een half uurtje naar the nine arch bridge, een geweldig imposante brug uit de koloniale tijd gebouwd door de Britten. En we boffen want zodra we de brug bereiken, komt de trein uit de richting van Badulla er over heen.
We nemen afscheid van Leonie's familie en reizen terug naar Digana om daar twee nachten thuis te slapen en een dag te besteden aan de studie. Want zo nu en dan klinkt deze blog als één grote vakantie maar uiteraard wordt er doordeweeks nog steeds had gewerkt aan onze doelen. Het leuke is dat we in de behandelingen van de twee lokale therapeuten daadwerkelijk veranderingen zien optreden. Daar waar we in het begin complete behandelingen passief rekken zagen, en zo nu en dan ook oersaaie niet-functionele oefeningen zien we nu parcourtjes verschijnen en wordt er functioneel geoefend. We zien dat ze ouders opdracht geven om hun kinderen niet teveel te helpen en dat een kind echt zelf zijn schoenen en ortheses kan uittrekken. We zien dat de kinderen plezier hebben! En stiekem van binnen geeft het zien van dat verschil een trots gevoel van binnen. Trots op Ali. Trots op Subhani.
Die twee nachten in ons eigen bed waren wel even lekker om bij te komen, maar eigenlijk ging onze wekker de volgende dag wel heel erg vroeg voor onze volgende reis. We worden 's ochtends om 5.30 uur opgehaald door Viji, hij is zelf opgegroeid op Home of Hope en zal onze chauffeur en gids zijn voor de komende vijf dagen. Even geen overvolle bussen en even geen gezweet, maar in een busje voor ons zessen met airco en beenruimte, wat een verademing!
We gaan op weg naar Jaffna, maar voor we helemaal naar het hoge Noorden rijden, stoppen we onderweg nog in Mihintale en Anuradhapura. Mihintale is een bergtop waar in Sri Lanka het boeddhisme is begonnen, veel boeddhabeelden en stoepa's zijn hier te zien. Je hebt er overigens ook een prachtig uitzicht over de omgeving en in de verte zie je de stoepa's van Anuradhapura liggen.
Anuradhapura is de oude koningsstad, en ook hier moeten we, voor Sri Lankaanse begrippen, peperdure tickets kopen om wederom alle stoepa's en boeddha's te mogen bezichtigen, verspreid over een gebied van 41 km2. Viji lacht ons dan ook heel hard uit als we al na de derde stoepa vertellen dat we het eigenlijk wel gezien hebben. Het is zeker indrukwekkend, maar eerlijk gezegd lijken alle stoepa's en boeddha's op een gegeven moment op elkaar, en we weten dat we nog ruim vier uur in de auto mogen zitten naar Jaffna.
Hoe verder we richting het Noorden rijden, hoe meer de omgeving verandert. In plaats van bergen liggen er nu uitgestrekte vlaktes voor ons met rijstvelden en grasvelden. In plaats van dichte bevolking komen we opeens kilometers lang geen mens meer tegen. Opeens zien we een heel ander Sri Lanka en het is wel duidelijk dat we naar een plaats gaan welke na de oorlog nog maar weinig bevolkt is. Ook al is de oorlog al negen jaar voorbij, dit is het gebied wat het hevigst is getroffen door al het geweld. Veel mensen zijn weg getrokken en niet meer terug gekeerd, en de mensen die er nog wonen hebben één voor één een aangrijpend verhaal over de trauma's die zij hebben mee gemaakt tijdens de oorlog.
'S avonds eten we samen met Viji bij een lokaal restaurantje, opeens staan op de menukaart weer gerechten waar wij nog nooit van hebben gehoord vanwege de Indiase invloeden die hier te vinden zijn, want 50 km verder ligt India. We eten heerlijke dosa en gaan op tijd naar bed om de volgende ochtend vroeg naar Delft te vertrekken met de boot.
Maar zoals we gewend zijn in Sri Lanka, gaat niks hier volgens plan. De boot naar Delft moet gerepareerd worden. We besluiten om naar Nainativu, een ander eilandje, te gaan en Delft voor de volgende dag te bewaren. Het hoogtepunt van deze dag is toch wel de boottocht zelf, je moet er maar niet te veel over nadenken dat iedereen een kapot zwemvest kreeg en dat we met ongeveer 150 man op een veel te klein bootje zaten. Allen hadden we het idee dat we vervoerd werden als vluchtelingen in een bootje op zee. De rest van de middag bezoeken we in Jaffna onder andere het Nederlandse fort.
Poging twee om de volgende dag in Delft te komen slaagt wel, we maken een tour over het eiland waar we wilde paarden tegen komen, een oud Nederlands fort, het oude postkantoor en als klap op de vuurpijl het oude Nederlandse ziekenhuis. Vlakbij het oude ziekenhuis bevindt zich het 'nieuwe' ziekenhuis, wat in onze ogen door had kunnen gaan voor het oude ziekenhuis. Er stonden amper vier muren, de deuren stonden overal open, de medicijnen opgeslagen in de wc en mensen op een matje wat door moest gaan voor ziekenhuisbed. We beseften ons opnieuw maar al te goed hoe vreselijk goed wij het in Nederland voor elkaar hebben.
Op 24 November zingen vijf van de meiden 's ochtends vroeg Leonie toe vanwege haar verjaardag! Leonie haar ouders hadden stiekem een hele stapel kaarten mee gegeven voor deze dag, en 's ochtends is ze wel een half uur bezig geweest om ze allemaal te lezen, zo veel! Na het ontbijt begon de reis richting Kalpitya, waar we 's avonds met z'n allen hebben gegeten om Leonie haar verjaardag goed te vieren.
De volgende ochtend gingen de wekkers weer op tijd, er stond vandaag een boottocht op het programma om dolfijnen te spotten, en als we geluk hadden konden we misschien zelfs nog wel een walvis zien!
Na een half uur varen werd iedereen toch wel wat bang omdat we nog geen vis hadden gezien en er geen enkel ander bootje te bekennen was, maar uiteindelijk zagen we in de verte toch wat springen! En ja hoor, opeens zwommen er minstens honderd dolfijnen naast ons, achter ons, voor ons, overal! We prezen onszelf al gelukkig, maar stiekem hoopten we natuurlijk allemaal op een glimp van een walvis, en ons geduld werd beloond! Na één walvis naast onze boot waren we al helemaal in onze nopjes, maar we zijn er uiteindelijk wel een stuk of zes tegen gekomen, zelfs een moeder met haar baby!
Na deze geweldige ervaring zat onze vakantie er toch echt op, en werd het weer tijd om richting huis te gaan. We zijn onderweg door het oorlogsgebied terug gereden, waar we allemaal kippenvel van kregen. Gebombardeerde huizen die nog half stonden, gevels doorzeefd met kogels en hele velden die nog zwart geblakerd waren door bombardementen. Veel mensen willen de huizen niet afbreken omdat het huis hen nog herinneringen geeft aan familieleden die er in zijn gestorven.Het is goed om ook bij dit stuk van het land stil te staan, en ons te beseffen dat we deze maanden dan wel in een land leven waar geen oorlog meer is, maar waar alle gevolgen van deze oorlog nog maar al te goed voelbaar zijn.
-
02 December 2018 - 16:29
Wim:
Wat geweldig om jullie verslagen te lezen! Hartstikke bedankt, niet alleen voor jullie leuke verslaglegging maar vooral ook voor de lessen "relativering" voor het thuisfront. Ook dat is goed om in gedachten te houden. Hartelijk dank daarvoor. De tijd dringt zo langzamerhand al weer voor jullie en wacht ons kille, vochtige, landje weer op jullie. Wij hebben inmiddels het Sinterklaasfeest al weer achte de rug. Deze keer uitsluitend met 1 kadootje per persoon volgens lootjes, maar in een surprise verpakt met een bijgevoegd gedicht waarin veel gezegd moest worden. Groot succes.
Luitjes, geniet nog even lekker verder. Komt er een allesomvattende presentatie als jullie terug zijn?
Groetjes voor nu,
Wim. -
03 December 2018 - 09:07
Mijntje:
Hoi Leonie,
Wat een geweldige ervaring is dit voor je!
Dit weet je nog steeds, al ben je bijna 100!
Ik heb (in 1978 alweer) 3 maanden op de kibbutz in Israel gewerkt.
Ik heb het daar zo fijn gehad, dat ik er bijna nog dagelijks aan denk!
Blijf volop genieten van je laatste dagen, weken en ik zie je wel weer ergens op de therapie.
Een lieve groet van
Mijntje -
24 December 2018 - 15:22
Mijntje:
Hoi Leonie,
Geniet van je laatste dagen, fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar, Ik zie je weer als jr terug bent!
Een lieve groet van Mijntje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley