Iverai
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Joyce & Leonie
17 December 2018 | Nederland, Arnhem
Afgelopen week was onze laatste werkweek, tot op de laatste dag hebben we nog heel hard gewerkt. Observeren en data verzamelen. Het ging ons in de laatste twee weken zeker niet van een leien dakje. Een therapeute die ineens een gehele week afwezig was, kinderen die niet kwamen opdagen, interviews die niet werden ingepland. Ja, we hebben veel geleerd. Inmiddels weten we dat het niet morgen goed komt en waarschijnlijk ook niet overmorgen maar uiteindelijk kom je er wel. Geduld. Het is een schone zaak. Wat heerlijk voelde het dan ook toen we woensdag samen terug naar huis konden lopen en tegen elkaar konden zeggen; We zijn er, het is allemaal gelukt! Blijdschap maar ook een vreemd gevoel dat we niet meer terug zouden komen op het revalidatiecentrum.
Maar een mooier afscheid konden we niet krijgen. Donderdag vierden we kerst met alle kinderen van het revalidatiecentrum en ook de kinderen van het kindertehuis waren aanwezig. Wat hebben we daar genoten, een hele zaal vol kinderen. En ondanks alle lichamelijke en geestelijke beperkingen was er toneel, dans en creativiteit. Wat heb ik genoten van de kinderen die we drie maanden onder behandeling hebben gehad. Nee, het was niet altijd even makkelijk. Maar wat kun je trots zijn op hen die ineens op een podium staan en een geweldige show weg geven. Uiteraard ontbraken die zes gekke studenten niet op het toneel, een hilarisch stukje hebben we opgevoerd. Het gelach van de kinderen weerklinkt nog steeds in mijn oren.
Onder begeleiding van live muziek hebben we met alle kinderen en ouders gegeten. Rijst. Uiteraard. Met de handen. En terwijl ik daar zo tussen iedereen zat, vroeg ik me af; Waar in Nederland vind ik dit nou? Ja, in landen als Sri Lanka is er niet de welvaart zoals wij dat in Nederland kennen. Maar ook in Nederland missen wie iets. Precies dat wat wij die donderdag mee maakten.
Blijdschap gevolgd door een traan want aan het einde van de dag was daar het afscheid. Allemaal kwamen ze bij ons langs, ouders en kinderen. Een hand, een knuffel, cadeautjes, een kus. Wetende dat we ze niet meer terug zouden zien.
Vrijdag was het ook tijd om afscheid te nemen van de kinderen van het kindertehuis. Met de net gekregen vliegers hebben we nog uren gespeeld op het speelveld. De simpelheid van het leven in Sri Lanka heb ik enorm leren waarderen. Het leven is er hard maar aan de andere kant ook zoveel eenvoudiger dan het overgereguleerde Nederland.
Met opnieuw een lach en een traan hebben we afscheid genomen, en het is moeilijk. Moeilijk omdat al deze kinderen een eigen verhaal hebben. Verhalen waar je soms diep door wordt geraakt, waar je met je verstand niet bij kunt en dan is los laten niet eenvoudig.
En omdat we toch zo bezig waren met afscheid nemen, namen we ook maar afscheid van elkaar. Die zes gekke meiden die zo ongelooflijk veel plezier met elkaar hebben gehad in de afgelopen maanden.
Die elkaar niet kenden en die het gewoon maar even met elkaar klaarden. Zonder stroom, met levensgrote spinnen, stinkende was en vooral heel veel gezelligheid.
Ik (Leonie) ben inmiddels weer thuis in ons veelste koude Nederland, Joyce reist nog twee weken rond met haar familie en de andere meiden reizen ook nog enkele weken door Sri Lanka. Het is tijd om onze data te analyseren en te starten met het schrijven van onze thesis.
We kijken terug op een geweldige tijd. We hebben ons doel bereikt. Onze data is verzameld en ik denk dat we beiden kunnen zeggen dat we onze kennis hebben overgedragen aan de lokale therapeuten. Dat er iets veranderd is binnen de fysiotherapeutische aanpak. En dat geeft voldoening want elk kind of het nou in Nederland woont of in Sri Lanka heeft recht op goede zorg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley